Nieustanna nowenna

 

Obrzęd

Obrzędy wstępne

Na rozpoczęcie nabożeństwa śpiewa się wezwanie: O Maryjo witam Cię, lub inną pieśń do Matki Bożej Nieustającej Pomocy. Po niej następuje modlitwa rzymska, którą zwykle odmawia się wspólnie.

Modlitwa rzymska

O Matko Nieustającej Pomocy, z największą ufnością przychodzę dzisiaj, przed Twój święty obraz, aby błagać o pomoc Twoją. Nie liczę na moje zasługi, ani na moje dobre uczynki, ale tylko na nieskończone zasługi Pana Jezusa i na Twoją niezrównaną miłość macierzyńską.

Tyś patrzyła, o Matko, na rany Odkupiciela i na krew Jego wylaną na krzyżu dla naszego zbawienia. Tenże Syn l woj umierając, dał nam Ciebie za Matkę.

Czyż wiec nie będziesz dla nas, jak głosi Twój słodki tytuł: Nieustającą wspomożyciełką?

Ciebie więc o Matko Nieustającej Pomocy, błagam najgoręcej, abyś wyprosiła mi u Syna Twego tę łaskę, której tak bardzo pragnę i tak bardzo potrzebuję, (chwila ciszy).

Ty wiesz o Matko przebłogosławiona, jak bardzo Jezus, Odkupiciel nasz pragnie, udzielać nam wszelkich

 owoców Odkupienia. Wyjednaj mi przeto, o najłaskawsza Matko u Serca Jezusowego te laskę, o którą w tej nowennie pokornie proszę; A ja z radością wychwalać będę, razem z Tobą, nieskończone miłosierdzie Boga. Amen.

Po modlitwie następuje pieśń do Matki Bożej Nieustającej Pomocy.

Czytanie Słowa Bożego

Następuje odczytanie wybranego tekstu Pisma świętego. Stanowi ono podstawę rozważania lub kazania wygłaszanego podczas Nowenny. Zawarte w trzeciej części rozważania nad ikoną Matki Bożej Nieustającej Pomocy zostały poprzedzone propozycjami czytań biblijnych, które odpowiednio wprowadzają w medytację 

Słowa Bożego.

Przy korzystaniu z tekstów biblijnych godne polecenia jest dobieranie fragmentów krótkich l łatwych do zapamiętania. Można korzystać z Lekcjonarza mszalnego, Tom VI, Czytania wspólne o Najświętszej Maryi Pannie, lub z Lekcjonarza do Mszy o Najświętszej Maryi Pannie, Pallotinum 1998. Po odczytaniu Pisma świętego ma miejsce psalm responsoryjny, który odpowiada czytaniu i sprzyja medytacji słowa Bożego. Następuje rozważanie, które może przybrać formę kazania katechizmowego. Po chwili ciszy śpiewa się pieśń do Matki Bożej Nieustającej Pomocy.

Wezwania dziękczynne

O Maryjo, przyjmij dziękczynienia naszych sióstr i braci, którzy za Twoim wstawiennictwem doznali szczególnych łask.

Następuje odczytanie podziękowań przyniesionych przez uczestników nabożeństwa (jeżeli podziękowań jest więcej, można ich odczytanie powierzyć kilku osobom). Po nich może nastąpić podanie lokalnych i okolicznościowych wezwań dziękczynnych lub chwila ciszy na indywidualne dziękczynienie. Następnie prowadzący zaprasza do wspólnej modlitwy dziękczynnej.

Dziękujemy Ci, Matko Nieustającej Pomocy, wraz z tymi, którzy dzisiaj dali świadectwo o łaskach otrzymanych od Boga, za Twoim wstawiennictwem. Dołączamy do nich naszą modlitwę i wołamy:

Dziękujemy Ci, Matko Nieustającej Pomocy

Za uzdrowionych z choroby,

za pocieszonych w strapieniu,

za ocalonych z rozpaczy,

za podtrzymanych w zwątpieniu,

za wyzwolonych z mocy grzechu,

za wysłuchanych w błaganiu,

za litość nam okazaną,

za miłość Swą macierzyńską, za dobroć Twą niezrównaną,

za wszystkie łaski nam i innym wyświadczone.

Pieśń: Maryjo, dziękujemy Ci, lub inna stosowna pieśń.

Ref. Maryjo, dziękujemy Ci, że pomagasz nam, że ocierasz łzy, dziękujemy Ci.

Wezwania błagalne

O Maryjo, ubogaceni hojnymi darami, z tym większą ufnością przedstawiamy Ci prośby naszych braci i sióstr szukających Twojej pomocy.

Następuje odczytanie próśb przyniesionych przez uczestników nabożeństwa (jeżeli próśb jest więcej, można ich odczytanie powierzyć kilku osobom). Po nich prowadzący zaprasza do wspólnej modlitwy błagalnej.

Gorąco polecamy Ci, Matko Nieustającej Pomocy, prośby naszych braci i sióstr. Łączymy z nimi błagania w intencji wszystkich będących w potrzebie.

Błagamy Cię, Matko Nieustającej Pomocy

Za chorych, abyś ich uzdrowiła,

za strapionych, abyś ich pocieszyła,

za płaczących, abyś im łzy otarła,

za sieroty i opuszczonych, abyś im Matką była,

za biednych i potrzebujących, abyś ich wspomagała,

za błądzących, abyś ich na drogę prawdy sprowadziła,

za kuszonych, abyś ich z sideł szatańskich wybawiła,

za upadających, abyś ich w dobrym podtrzymywała,

za grzeszników, abyś im żal i łaskę spowiedzi wyjednała,za zmarłych, abyś ich do radości życia wiecznego doprowadziła,

O wysłuchanie wszystkich próśb naszych.

Inwokacja lub inna pieśń:

Matko Pomocy Nieustającej proś Boga za nami, proś Boga za nami (3X ).

Modlitwa Pańska

Odmówmy teraz wspólnie modlitwę, którą Chrystus nam dal za wzór dobrej modlitwy:

Ojcze nasz...

Ojcze wszechmogący, Twój Syn dal nam Maryję, swoją Rodzicielkę, której sławny obraz czcimy, jako Matkę gotową nieustannie pomagać; spraw, abyśmy gorliwie wypraszając jej macierzyńską pomoc, nieustannie doznawali owoców Twojego Odkupienia. Który żyjesz i królujesz na wieki wieków. Amen.

Zakończenie

Jeśli nabożeństwu przewodniczył kapłan lub diakon udziela teraz błogosławieństwa. Na zakończenie śpiewa się: O Maryjo żegnam Cię, lub inną stosowną pieśń. Jeśli po nabożeństwie ma miejsce celebracja Mszy świętej pieśń ta może być śpiewem na wejście. Nie można jednak w żaden sposób łączyć Nowenny z Mszą świętą (Dyrektorium, n. ją).

 

Ikona

 

Ikona Matki Bożej Nieustającej Pomocy

Jednym z najczęściej używanych wśród chrześcijan wezwań odnoszących się do Matki Bożej jest zawołanie: "Nieustająca Pomoc". Przede wszystkim sięgają po nie ci najbardziej smutni i potrzebujący, którzy odczuwają szczególnie wielką potrzebę miłości, wsparcia i opieki. Oryginał obrazu jest wschodnią ikoną, przedstawiającą Matkę Bożą Bolesną. Ikona ta została namalowana, by pobudzić naszą nadzieję i ożywiać modlitwę. Jej duchowe przesłanie jest więc ważniejsze od jej piękna artystycznego.

Ikona przedstawia cztery święte postacie: Dziewicę Maryję, Dzieciątko Jezus oraz świętych archaniołów Michała i Gabriela.

Maryja, a właściwie połowa Jej postaci, jest przedstawiona w czerwonej tunice, granatowym płaszczu od spodu zielonym i w niebieskim nakryciu głowy, przykrywającym włosy i czoło. Na welonie, w jego środkowej części, znajduje się złota gwiazda z ośmioma prostymi promieniami, a obok malarz umieścił krzyż promienisty na wzór gwiazdy. Głowę Najświętszej Dziewicy otacza, tak charakterystyczna dla szkoły kreteńskiej, kolista aureola.

Oblicze Maryi jest lekko pochylone w stronę Dzieciątka Jezus trzymanego na lewej ręce.

Prawą, dużą dłonią o nieco dłuższych palcach, charakterystycznych dla obrazów typu "Hodigitria" – znaczy "wskazująca drogę", Maryja obejmuje ręce Zbawiciela. W spojrzeniu Jej można wyczytać czuły smutek, a nie patrzy na swojego Syna, lecz wydaje się przemawiać do patrzącego na obraz. Miodowego koloru oczy i mocno podkreślone brwi dodają Jej obliczu piękna i wyniosłości.

Dzieciątko Jezus jako jedyne przedstawione jest w całości. Spoczywając na lewym ramieniu Matki, swoimi rączkami ujmuje mocno Jej prawą dłoń. Przyodziane jest w zieloną tunikę z czerwonym pasem i okryte czerwonym płaszczem. Opadający prawy sandał z nóżki pozwala dostrzec spód stopy, co może symbolizować prawdę, że będąc Bogiem jest także prawdziwym człowiekiem. Jezus posiada włosy koloru kasztanowego, a Jego rysy twarzy są bardzo dziecięce.

Stopy i szyja Dzieciątka wyrażają jakby odruch nagłego lęku przed czymś, co ma niechybnie nadejść. Tym natomiast, co wydaje się przerażać małego Jezusa, jest wizja męki i cierpienia, wyrażona poprzez krzyż i gwoździe niesione przez Archanioła Gabriela. Po drugiej stronie obrazu Archanioł Michał ukazuje inne narzędzia męki krzyżowej: włócznię, trzcinę z gąbką i naczynie z octem.

Maryja, pomimo że jest największą postacią obrazu, nie stanowi jego centralnego punktu. W geometrycznym środku ikony znajdują się połączone ręce Matki i Dziecięcia, przedstawione w taki sposób, że Najświętsza Dziewica wskazuje na swojego Syna, Zbawiciela i Syna Bożego w jednej Osobie, Który ofiarował życie za nas wszystkich. Mamy tutaj do czynienia z typem ikony zwanej "hodigitria" - bo Maryja wskazuje na Chrystusa, Który sam siebie nazwał "Drogą, Prawdą i Życiem".

MB NPHistoria Obrazu sięga XII wieku i okryta jest tajemnicą. Ten rodzaj ikony był bardzo rozpowszechniony w średniowieczu na terenach greckich, serbskich i na Rusi. Jedni twierdzą, że obraz powstał w Bizancjum, inni, że w klasztorze Hilmadar, na świętej górze Athos. Wizerunek Matki Bożej Nieustającej Pomocy został namalowany na desce o wymiarach 54 cm x 41,5 cm.

Na przestrzeni wieków otrzymał dwa główne tytuły: Matka Boża Bolesna, trzymająca na ramieniu swego Syna, mającego kiedyś podjąć mękę krzyżową, o czym świadczą przedstawione po bokach anioły, niosące narzędzia tej męki. Drugi natomiast tytuł: Matka Boża Nieustającej Pomocy, wyrósł z pobożności, która dopatrywała się w wizerunku ikony, czule spoglądającą na swych czcicieli Matkę, gotową pośpieszyć im z pomocą w każdej potrzebie.

Stare podanie mówi, że obraz wiózł na statku do Europy bogaty kupiec i w czasie burzy, kiedy tonął statek, wyciągnął go z kufra i ukazał podróżnym, z zaleceniem modlitwy. Nadzieja zrozpaczonych uratowała podróżnych od morskiej katastrofy. Po dramatycznej podróży Obraz znalazł się w Rzymie w kościele św. Mateusza.

Po zdobyciu Rzymu przez Francuzów kościół, w którym znajdował się Obraz, został zniszczony i rozebrany.

Po latach Michał Marchi (Redemptorysta) odnalazł Obraz i zaczął czynić starania o jego przeniesienie do kościoła O.O. Redemptorystów. Za zgodą papieża Piusa IX dokonano tego 26 kwietnia 1866 r. 23 czerwca 1867 roku dziekan Kapituły Watykańskiej uroczyście koronował Obraz Matki Bożej Nieustającej Pomocy, wyrażając tym samym oficjalnie akt uznania dla maryjnej ikony, czczonej od kilku już wieków. Od tego momentu nabożeństwo do Matki Nieustającej Pomocy zaczęło nieustannie wzrastać, rozszerzając się po całym świecie.

W roku 1876 ustanowiono święto Błogosławionej Dziewicy Maryi pod wezwaniem Nieustającej Pomocy, z własnym oficjum, modlitwami i czytaniami mszalnymi. Początkowo celebrację tego święta ustalono na niedzielę poprzedzającą uroczystość św. Jana Chrzciciela, później natomiast wyznaczono 27 czerwca jako dzień poświęcony Matce Bożej Nieustającej Pomocy.

Co widzisz, kiedy patrzysz na ten obraz?

Przede wszystkim widzisz Maryję, gdyż ona dominuje na obrazie i ponieważ ona patrzy prosto na Ciebie - nie na Jezusa, nie w niebo, nie na aniołów ponad głową. Patrzy na Ciebie, tak jakby chciała powiedzieć Ci coś bardzo ważnego. Jej oczy wydają się poważne i smutne, ale przykuwają uwagę.

Maryja, jako poważna, pełna mocy i wyrazu kobieta, jest przedstawiona na złotym tle - w średniowieczu będącym symbolem nieba. Ubrana jest w ciemnoniebieski strój z zieloną podszewką i w czerwoną tunikę. Niebieski, zielony i czerwony to kolory wyrażające królewskość. Tylko cesarzowe mogły nosić stroje w tych kolorach.

Ośmioramienna gwiazda na czole została prawdopodobnie dodana przez późniejszego artystę, by ukazać znaczenie Maryi jako Gwiazdy, która prowadzi do Jezusa. Dla wzmocnienia tego symbolu na lewo od gwiazdy umieszczono ozdobny krzyż.

Litery ponad Jej głową wyrażaj w języku greckim słowa: Matka Boga Patrząc na obraz zdajemy sobie sprawę, iż Ona ma moc, by wstawiać się za nami w niebie.

Wzrok Maryi skierowany jest na Ciebie, ale Jej ramiona trzymają Jezusa. Bizantyjskie ikony nigdy nie przedstawiają Maryi bez Jezusa, gdyż to On jest centrum naszej wiary. Jezus także ubrany jest w królewski strój. Tylko cesarz mógł nosić zieloną tunikę, czerwony pas i złoty płaszcz, przedstawiony na ikonie. Greckie inicjały po prawej stronie Dziecięcia i aureola ozdobiona krzyżem oznajmiają, iż jest to "Jezus Chrystus".

Jezus nie patrzy na nas ani na Maryję czy aniołów. Nawet, jeśli przytula się On do swej Matki, Jego wzrok skierowany jest gdzie indziej, ku czemuś, czego nie możemy zobaczyć - ku czemuś, co sprowokowało Go do szybkiej ucieczki do Matki tak, iż jeden z Jego sandały w prawie spada; ku czemuś, co sprawia, że przylgnął On do Matki w poszukiwaniu bezpieczeństwa i miłości.

 Co mogło tak przestraszyć Dziecię - Bożego Syna?

 Odpowiedź na nasze pytanie dają nam postacie, które widzimy po obu stronach Jezusa i Maryi - greckie litery ponad nimi wskazują, iż są to archaniołowi Gabriel i Michał. Zamiast przynosić harfę i flet chwały, niosą oni narzędzia Chrystusowej męki.

Po lewej stronie, Michał, trzyma naczynie napełnione żółcią, które żołnierze ofiarowali Jezusowi na krzyżu, włócznię, która przeszyła Jego bok oraz trzcinę z gąbką.

Po prawej stronie - Gabriel niesie krzyż i cztery gwoździe. Jezus zobaczył, jaki czeka Go los, ujrzał nadchodzące cierpienie i śmierć. Chociaż jest Bogiem, jest także człowiekiem i doświadcza lęku przed straszną przyszłością.

Ucieka do swej Matki, która podtrzymuje Go w chwili strachu i tak samo będzie czyniła w całym Jego życiu oraz w chwili śmierci. Maryja nie może oszczędzić Mu cierpienia, ale może ofiarować miłość i pocieszenie.

A więc dlaczego Maryja patrzy tak uważnie na nas, zamiast patrzeć na swe Dziecko, które znajduje się w potrzebie? Jej spojrzenie zaprasza nas do wzięcia udziału w tej historii, czyni nas uczestnikami obrazu i bólu tam obecnego. Jej spojrzenie mówi nam, iż tak jak Jezus uciekł się do swej Matki i znalazł pocieszenie, tak samo i my możemy uciekać się do Maryi.

Jej ręce nie splatają się z zaciśniętymi w lęku rękami Jej Syna, ale pozostają otwarte, zapraszając nas, byśmy wraz z Jezusem nasze ręce powierzyli Jej dłoniom.

Maryja wie, iż w naszym życiu istnieje wiele niebezpiecznych i budzących lęk spraw i że potrzebujemy kogoś, do kogo możemy się uciekać w chwili cierpienia i strachu. Ona ofiarowuje nam to samo pocieszenie i tę samą miłość, którymi obdarzyła Jezusa. Mówi do nas, byśmy biegli do Niej tak szybko, jak to uczynił Jezus, tak szybko, byśmy nawet nie myśleli o tym, jak wyglądamy i jak biegniemy, aby tylko dobiec do Niej.

A więc, na co czekasz?